Παιδαγωγικές μεθόδους μακριά από την κοινοτοπία συνιστά στους δασκάλους ο εκπαιδευτικός Ντίλαν Γουίλιαμ

ΛΟΝΔΙΝΟ Το μόνο που χρειάζεται μια τάξη δημοτικού σχολείου για να γεμίσει με χαρούμενα παιδιά είναι να εφαρμόσουν οι δάσκαλοι έξι απλές, ελαφρώς «ανορθόδοξες» πρακτικές, υποστηρίζει ο υποδιευθυντής του Ινστιτούτου Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου του Λονδίνου Ντίλαν Γουίλιαμ . Για να αποδείξει τα λεγόμενά του εφάρμοσε πειραματικά τις μεθόδους του επί περίπου δύο μήνες σε μια τάξη παιδιών όλων των επιπέδων, ηλικίας 12-13 ετών, και όπως αποκαλύπτει ντοκυμαντέρ του ΒΒC που κατέγραψε την προσπάθειά του είχε πολύ καλά αποτελέσματα.

Οι «έξι εντολές» του βρετανού εκπαιδευτικού και συγγραφέα προς τους δασκάλους είναι οι εξής:

1. Μη ζητάτε από τους μαθητές να σηκώνουν το «χέρι». Για να βρείτε ποιος θα απαντήσει χρησιμοποιήστε κάποιο είδος κλήρωσης, π.χ. με αριθμούς στην τύχη, με μια σβούρα, με χαρτάκια σε κληρωτίδα ή με άνισα ξυλαράκια κλεισμένα στο χέρι ενός παιδιού. 2. Φτιάξτε «κουτιά-φανάρια», πράσινου, πορτοκαλί ή κόκκινου χρώματος. Οποιο παιδί ξέρει την απάντηση θα γυρνάει το κουτί στο πράσινο χρώμα, όποιο δεν είναι σίγουρο στο πορτοκαλί, όποιο δεν ξέρει στο κόκκινο.

3. Ζητήστε κάθε μαθητής να γράφει την απάντηση σε μια ερώτηση με μαρκαδόρο σε έναν επανεγγράψιμο μικρό λευκό πίνακα. Μετά ζητήστε να υψώσουν όλοι ταυτόχρονα τους πίνακες. Ετσι ελέγχετε μονομιάς την τάξη, ενώ τα παιδιά δεν «στιγματίζονται» αν δεν ξέρουν μια απάντηση.

4. Δώστε τέλος στην εμμονή με τους βαθμούς. Τα παιδιά πρέπει να καταλάβουν ότι τα σχόλια για την επίδοσή τους είναι πιο σημαντικά.

5. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα επιτρέψτε στους μαθητές να πουν ελεύθερα τη γνώμη τους για το πώς κάνετε το μάθημά σας. Αυτοί θα νιώσουν σημαντικοί και εσείς θα βελτιωθείτε.

6. Λίγη γυμναστική πριν από την πρώτη ώρα μπορεί να εκτονώσει τα παιδιά και να τα βοηθήσει να παραμείνουν συγκεντρωμένα.

Ειδικά η μέθοδος «σηκώστε το χέρι σας», σύμφωνα με τον δόκτορα Γουίλιαμ, διευρύνει το χάσμα μεταξύ καλών και κακών μαθητών. « Ο ένας στους τρεις μαθητές σηκώνει χέρι σαν τρελό, ενώ οι άλλοι τρεις “κρύβονται” ». λέει. Μια ιδέα που προτείνει είναι η εξής: ο δάσκαλος να γράψει το όνομα κάθε μαθητή σε ένα γλειφιτζούρι και έπειτα να εξετάζει τραβώντας στην τύχη ένα γλειφιτζούρι από ένα δοχείο. Ετσι κανείς δεν είναι βέβαιος αν θα εξεταστεί ή όχι.